— anaxoriti
Ουράνιες εμπειρικές αλήθειες βγαλμένες μέσα από το δεδοκιμασμένο
καμίνι 30 ετών ασθενειών, πόνων καί ευεργετικών δοκιμασιών της ηρωικής
καί μαρτυρικής ψυχής Δήμητρας Κοντού από την Πάτρα, κοιμηθείσης το 1995.
Ή Δήμητρα Κοντού γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων καί ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 ασθένησε από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε ή μαρτυρική πορεία της…. Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθη «Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου κάτω από το επιτραχήλιο του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου… Διάλεξε (ό Κύριος) για τόπο της συναντήσεως μας το Νοσοκομείο!», σημειώνει ή ίδια.
Το 1975 καί για 5 χρόνια ήταν τρόφιμος του ασύλου ανιάτων Πατρών….
«Το 1980 άνοιξε, ομολογεί ή ίδια, τους κρουνούς του ελέους Του καί της ευσπλαχνίας Του (ό Θεός) καί με βύθισε μέσα Του… Βρέθηκα σε καταιγισμό αγάπης! Μου δόθηκε ολόκληρος. Πώς; θαύμασε Πατρική αγάπη’ από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη’ ήταν τόση ή μυϊκή ατονία, πού τίποτε δεν μπορούσε να κινηθεί καί να λειτουργήσει επάνω μου. Έδινα την εικόνα ενός φυτού! Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά καί όταν άνοιγαν τα έβλεπα ή θαμπά ή διπλά δεν μπορούσα να μιλήσω κα-θόλου, ούτε να καταπιώ το σίελο μου, τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα ή καρδιά δυο φορές σταμάτησε με ανακοπή το γαστρεντερικό σύστημα δεν λειτουργούσε, τα 3/4 τον στομάχου είχαν νεκρωθεί τα νεφρά με κολικούς, αιμορραγίες κ.τ.λ. Στο ουροποιητικό πρόβλημα 12 χρόνια υπήρχε καθετήρας. Το κυκλοφορικό με πολλά προβλήματα και Θρομβώσεις, ή αρτηριακή πίεση με πολλές διακυμάνσεις. Το φλεβικό σύστημα κατατρυπημένο, όλα τα σημεία του σώματος ανοιγμένα από αποκαλύψεις, φλεβοκεντήσεις, βιοψίες κ.τ.λ. Στη μύτη για 6χρόνια από τον οισοφάγο ένα σωληνάκι, πού έφθανε μέχρι το στομάχι για να μπορώ να παίρνω τα φάρμακα μου, αφού δεν μπορούσα από το στόμα, ουρολοιμώξεις συνεχόμενες για 12 χρόνια με βαρείες αντιβιώσεις, αναιμία κτλ., πονοκέφαλοι, πού δεν αντιμετωπίζοντο με τίποτα. Έπαιρνα την ημέρα 8 ενέσεις ενδοφλεβίως ναρκωτικές. Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι δοκίμασα στο τέλειο βαθμό της τη πείνα καί τη δίψα στερήθηκα τον ύπνο αυτά τα 3 χρόνια, πού είχα τους ορούς γιατί έπρεπε να τους παρακολουθώ, ή δε δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι πολλάκις πλησίασα τη γεύση θανάτου…
Βέβαια όλα αυτά εφαίνοντο σαν ταλαιπωρίες, όμως ή πραγματικότητα ήταν άλλη’ ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω τη γλυκύτητα καί την εσωτερική ανάπαυση καί χαρά. Αυτό μόνο θα πω: νοερά αγκάλιαζα καί καταφιλούσα ορούς οξυγόνο, πληγές…».
(Τα ανωτέρω είναι από το βιβλίο Δήμητρα Κοντού, εκδόσεως ΤΑΩΣ, Πάτραι 2001).
Εμπειρικές ελπιδοφόρες αλήθειες
Από μία μοναχή εκ Πατρών λάβαμε σε φωτοτυπία ένα ιδιόγραφο κείμενο με ευλογημένες εμπειρίες της μακαριάς συγχρόνου νεομάρτυρος εκλεκτής δούλης του Θεού Δήμητρας Κοντού, τα όποια καί παραθέτουμε προς στηριγμό καί ψυχική ωφέλεια όλων μας. Ή μοναχή πού μας τα έστειλε σημείωσε τα εξής: Ιδιόχειρο κείμενο πού διαβάστηκε σαν επικήδειος την ήμερα της κηδείας της.
Έχω μέσα μου το φρόνημα καί την πληροφορία ότι τα 30 χρόνια της ασθενείας μου έτσι τα βάδισα.
* Θεός μου καί σταυρός μου το ίδιο’ το ένα γλυκύτερο του άλλου’ καί για αυτό ποτέ δε ζήτησα να μου το πάρη.
* Δεν δοκίμασα τη γεύση της πικρίας του πόνου.
* Δεν με προβλημάτισε καί δεν μου δημιούργησε στενοχώρια καί ποτέ δεν αισθάνθηκα άρρωστη μόνο.
* Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο καθόλου δεν μου άρεσε’ την ήθελα χαρούμενη καί έτσι καί την βάδισα την πορεία μου ένα γλέντι, ένα πανηγύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου.
* Δεν ένιωσα ποτέ τον Θεό μακριά μου ήταν ο γλυκύτατος μου καί ό δικός μου Πατέρας! Ποτέ μόνη μου δεν περπάτησα την πονεμένη καί τραχεία πορεία μου… Πάντα στην αγκαλιά Του, στα γόνατα Του, στις χούφτες Του τίς Πατρικές! Έτσι ένιωθα.
Ή Δήμητρα Κοντού γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων καί ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 ασθένησε από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε ή μαρτυρική πορεία της…. Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθη «Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου κάτω από το επιτραχήλιο του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου… Διάλεξε (ό Κύριος) για τόπο της συναντήσεως μας το Νοσοκομείο!», σημειώνει ή ίδια.
Το 1975 καί για 5 χρόνια ήταν τρόφιμος του ασύλου ανιάτων Πατρών….
«Το 1980 άνοιξε, ομολογεί ή ίδια, τους κρουνούς του ελέους Του καί της ευσπλαχνίας Του (ό Θεός) καί με βύθισε μέσα Του… Βρέθηκα σε καταιγισμό αγάπης! Μου δόθηκε ολόκληρος. Πώς; θαύμασε Πατρική αγάπη’ από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη’ ήταν τόση ή μυϊκή ατονία, πού τίποτε δεν μπορούσε να κινηθεί καί να λειτουργήσει επάνω μου. Έδινα την εικόνα ενός φυτού! Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά καί όταν άνοιγαν τα έβλεπα ή θαμπά ή διπλά δεν μπορούσα να μιλήσω κα-θόλου, ούτε να καταπιώ το σίελο μου, τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα ή καρδιά δυο φορές σταμάτησε με ανακοπή το γαστρεντερικό σύστημα δεν λειτουργούσε, τα 3/4 τον στομάχου είχαν νεκρωθεί τα νεφρά με κολικούς, αιμορραγίες κ.τ.λ. Στο ουροποιητικό πρόβλημα 12 χρόνια υπήρχε καθετήρας. Το κυκλοφορικό με πολλά προβλήματα και Θρομβώσεις, ή αρτηριακή πίεση με πολλές διακυμάνσεις. Το φλεβικό σύστημα κατατρυπημένο, όλα τα σημεία του σώματος ανοιγμένα από αποκαλύψεις, φλεβοκεντήσεις, βιοψίες κ.τ.λ. Στη μύτη για 6χρόνια από τον οισοφάγο ένα σωληνάκι, πού έφθανε μέχρι το στομάχι για να μπορώ να παίρνω τα φάρμακα μου, αφού δεν μπορούσα από το στόμα, ουρολοιμώξεις συνεχόμενες για 12 χρόνια με βαρείες αντιβιώσεις, αναιμία κτλ., πονοκέφαλοι, πού δεν αντιμετωπίζοντο με τίποτα. Έπαιρνα την ημέρα 8 ενέσεις ενδοφλεβίως ναρκωτικές. Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι δοκίμασα στο τέλειο βαθμό της τη πείνα καί τη δίψα στερήθηκα τον ύπνο αυτά τα 3 χρόνια, πού είχα τους ορούς γιατί έπρεπε να τους παρακολουθώ, ή δε δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι πολλάκις πλησίασα τη γεύση θανάτου…
Βέβαια όλα αυτά εφαίνοντο σαν ταλαιπωρίες, όμως ή πραγματικότητα ήταν άλλη’ ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω τη γλυκύτητα καί την εσωτερική ανάπαυση καί χαρά. Αυτό μόνο θα πω: νοερά αγκάλιαζα καί καταφιλούσα ορούς οξυγόνο, πληγές…».
(Τα ανωτέρω είναι από το βιβλίο Δήμητρα Κοντού, εκδόσεως ΤΑΩΣ, Πάτραι 2001).
Εμπειρικές ελπιδοφόρες αλήθειες
Από μία μοναχή εκ Πατρών λάβαμε σε φωτοτυπία ένα ιδιόγραφο κείμενο με ευλογημένες εμπειρίες της μακαριάς συγχρόνου νεομάρτυρος εκλεκτής δούλης του Θεού Δήμητρας Κοντού, τα όποια καί παραθέτουμε προς στηριγμό καί ψυχική ωφέλεια όλων μας. Ή μοναχή πού μας τα έστειλε σημείωσε τα εξής: Ιδιόχειρο κείμενο πού διαβάστηκε σαν επικήδειος την ήμερα της κηδείας της.
Έχω μέσα μου το φρόνημα καί την πληροφορία ότι τα 30 χρόνια της ασθενείας μου έτσι τα βάδισα.
* Θεός μου καί σταυρός μου το ίδιο’ το ένα γλυκύτερο του άλλου’ καί για αυτό ποτέ δε ζήτησα να μου το πάρη.
* Δεν δοκίμασα τη γεύση της πικρίας του πόνου.
* Δεν με προβλημάτισε καί δεν μου δημιούργησε στενοχώρια καί ποτέ δεν αισθάνθηκα άρρωστη μόνο.
* Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο καθόλου δεν μου άρεσε’ την ήθελα χαρούμενη καί έτσι καί την βάδισα την πορεία μου ένα γλέντι, ένα πανηγύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου.
* Δεν ένιωσα ποτέ τον Θεό μακριά μου ήταν ο γλυκύτατος μου καί ό δικός μου Πατέρας! Ποτέ μόνη μου δεν περπάτησα την πονεμένη καί τραχεία πορεία μου… Πάντα στην αγκαλιά Του, στα γόνατα Του, στις χούφτες Του τίς Πατρικές! Έτσι ένιωθα.
Η προσευχή δεν είναι ψυχρό καθήκον. Δεν είναι τύπος ούτε μηχανική απαγγελία λέξεων, που δεν αγγίζουν την ψυχή και δεν μεταμορφώνουν την ζωή μας. Είναι αναγκαιότητα της ψυχής.