Α.Δεν είναι δυνατόν ο κηρύττων αίρεσιν επίσκοπος να επιτελή χρέη Ποιμένος, εφ΄ όσον ήδη είναι "λύκος". Β.Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων.

Α.Δεν είναι δυνατόν ο κηρύττων αίρεσιν επίσκοπος να επιτελή χρέη Ποιμένος, εφ΄ όσον ήδη είναι "λύκος". Β.Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων.

Α.ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΌΝ Ο ΚΗΡΎΤΤΩΝ ΑΊΡΕΣΙΝ ΕΠΊΣΚΟΠΟΣ ΝΑ ΕΠΙΤΕΛΉ ΧΡΈΗ ΠΟΙΜΈΝΟΣ, ΕΦ΄ ΌΣΟΝ ΉΔΗ ΕΊΝΑΙ "ΛΎΚΟΣ".Β.ΠΛΗΝ ΌΤΙ ΜΟΛΥΣΜΌΝ ΈΧΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΊΑ, ΕΚ ΜΌΝΟΥ ΤΟΥ ΑΝΑΦΈΡΕΙΝ ΑΥΤΌΝ, ΚΑΝ ΟΡΘΌΔΟΞΟΣ ΕΊΗ Ο ΑΝΑΦΈΡΩΝ.

Δεν είναι δυνατόν ο κηρύττων αίρεσιν επίσκοπος να επιτελή χρέη Ποιμένος, εφ΄ όσον ήδη είναι "λύκος".

Δεν θα πρέπει να αγνοηθή η θεμελιώδης εκκλησιολογική αρχή, ότι τα θεμέλια της ενότητος της Εκκλησίας δεν είναι διοικητικά/θεσμικά, αλλά ευχαριστιακά και χαρισματικά· δεν είναι δυνατόν ο κηρύττων αίρεσιν επίσκοπος, χαρακτηριζόμενος πλέον ως «ψευδοεπίσκοπος» και «ψευδοδιδάσκαλος» (IE Kανών  της  AB Αγίας Συνόδου), να αποτελή ούτε το κέντρον της Ευχαριστιακής Συνάξεως, ούτε να επιτελή χρέη Ποιμένος, εφ΄ όσον ήδη είναι «λύκος». Μόνον υπό τοιαύτας προϋποθέσεις ήτο δυνατόν ο Άγιος Κύριλος Αλεξανδρείας προ ακόμη της Γ΄ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, να προτρέπη το Ορθόδοξο Ποίμνιο της Κωνσταντινουπόλεως: «Ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι (Νεστορίω), μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες, ει μένει λύκος αντί ποιμένος»

 (Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, PG τ. 99 στλ. 1645D)

Τότε... και Τώρα                   http://orthodox-voice.blogspot.gr/

Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».  

….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, oι μη μνημονεύοντες τον λατινόφρονα Τζιοβάνι Βέκκο, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Τζιοβάνι Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Τώρα :

Και οι δέκα εννέα Ηγούμενοι του Αγίου Όρους  υποδέχονται στο Άγιον Όρος, συλλειτουργούν και μνημονεύουν τον αρχιαιρεσιάρχην Πατριάρχην Κων/πόλεως,  Βαρθολομαίον, την ιδίαν ώρα που ο νέος Τζιοβάνι Βέκκος εκδιώκει απανθρώπως τους αδελφούς των Εσφιγμενίτας!... 

Βαρθολομαίος, ο νέος Τζιοβάνι Βέκκος:

«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (!!!), ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην θρονική εορτή του 1998.

 Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης:

Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .

Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων.

Το 1274 επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του αζυμίτου γίνεται ενωτική Σύνοδος εις Λυών, η οποία απεφάσισε την μετά των Λατίνων ένωσιν. Μεταξύ  των αντιδρασάντων διεκρίθησαν οι Αγιορείται Πατέρες, οι οποίοι απέστειλαν ωραιοτάτην δογματικήν επιστολήν εις τον αυτοκράτορα, αρνούμενοι σταθερώς το μνημόσυνον «των καπηλευσάντων τα θεία». Μετά ταύτα ακολούθησαν τα γνωστά μαρτύρια των Αγιορειτών Πατέρων. Το πνεύμα της επιστολής περικλείεται εις την εξής πρότασιν: Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων.

Οι  σημερινοί  << αγιορείτες >> όχι  μόνο  δεν  αντιδρούν  στα  όσα  φρυχτά  γίνονται  στην  ορθοδοξία , αλλά  παραπλανούν  και  τον  λαό  , υπακούοντας  και  τιμώντας  τον  πατριάρχη  ,λέγοντας  του  ότι  δεν  ήρθε  ακόμα  ο  καιρός  της  αντίστασης . μνημονεύοντας  κοινωνούντες  και  τιμώντας  όλους  ανεξαιρέτως  τους  οικουμενιστάς  ,  ως  πότε  θα  τους  ανέχεται  η  Παναγία  μας  δεν  γνωρίζω  ! βγαίνουν  συνεχώς  έξω  στον  κόσμο  συμμετέχουν  σε  ομιλίες  αρέσκονται  στα  χειροκροτήματα  αλλά  σε  καμία  περίπτωση  δεν  πράττουν  όπως  έπραξαν  οι  άγιοι  προκάτοχοι  τους

Τρίτη καί 13 σήμερα. Ἡ ἀποφράς ἡμέρα τῆς Ρωμηοσύνης, ἡμέρα πού οἱ "φίλοι" μας Φράγκοι λεηλάτησαν τήν Πόλη μας

13 Αυγ 2013

Τρίτη καί 13 σήμερα. Ἡ ἀποφράς ἡμέρα τῆς Ρωμηοσύνης, ἡμέρα πού οἱ "φίλοι" μας Φράγκοι λεηλάτησαν τήν Πόλη μας

Ἄρθρο γιὰ τὸ 1204 ἀπό τήν ΧΡΥΣΑ ΜΑΛΤΕΖΟΥ

Συγκλονιστικὸς εἶναι ὁ θρῆνος ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους, τὸ 1204, ὁ Νικήτας Χωνιάτης. Οἱ λεγόμενοι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, σημειώνει μεταξὺ ἄλλων ὁ βυζαντινὸς διανοούμενος, εἰσήγαγαν ὡς τὰ ἄδυτα τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας ἡμιόνους καὶ ὑποζύγια φορτωμένα μὲ λάφυρα· μερικὰ ἄπ΄ αὐτά, ἀδυνατώντας ἀπὸ τὸ βάρος τοῦ φορτίου νὰ σταθοῦν ὄρθια λόγω τῆς στιλπνότητας τοῦ ἐδάφους, κεντήθηκαν μὲ μαχαίρια γιὰ ν΄ ἀνασηκωθοῦν, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ δάπεδο νὰ μολυνθεῖ μὲ τὴν κόπρο καὶ τὸ χυμένο αἷμα.

Ἔπειτα ἐνθρόνισαν στὸ πατριαρχικὸ στασίδι μία πόρνη καὶ ἄρχισαν νὰ τραγουδοῦν περιγελαστικά... Ἡ μελανὴ εἰκόνα τῆς βαρβαρότητας καὶ τῶν βεβηλώσεων, στὶς ὁποῖες ἐπιδόθηκαν οἱ σταυροφόροι μετὰ τὴ λατινικὴκατάκτηση τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, καὶ οἱ ἀρνητικὲς κρίσεις γιὰ τοὺς Λατίνους ποὺ διατυπώνονται στὸ ἔργο τοῦ Χωνιάτη συνέβαλαν στὴν ἐπικράτηση τῆς θεωρίας ὅτι ὁ ἱστορικός τῆς ἅλωσης εἶναι ὁ ἐκφραστὴς τῶν ἀντιδυτικῶν αἰσθημάτων τῶν βυζαντινῶν. Ἀλλὰ ἡ προσεκτικὴ ἐξέταση τῆς ἱστορίας του δείχνει ὅτι ὁ συγγραφέας της θεωρεῖ ὡς κύρια αἰτία τῆς ἅλωσης τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους τὴν ἠθικὴ παρακμὴ τῆς βυζαντινῆς κοινωνίας.

Ἡ Δύση, σὲ τελευταία ἀνάλυση, δὲν ἦταν παρὰ ὁ μεγάλος τιμωρὸς τῶν διεφθαρμένων Κωνσταντινουπολιτῶν. Ἐν τούτοις, ἡ ἱστορία τοῦ Χωνιάτη μὲ τὴν ἔντονη συγκινησιακὴ φόρτιση προσδιόρισε τὸν τρόπο γραφῆς καὶ ...

προσέγγισης τοῦ θέματος ἀπὸ τὴ μετέπειτα ἑλληνικὴ ἱστοριογραφία καὶ ἀποτέλεσε τὴ μήτρα μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ἀναδύθηκαν, ἀντιγράφοντας τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, τὰ ἔργα τῶν μεταγενέστερων ἱστοριογράφων.

Μὲ ἐξαιρετικὰ πλούσια ἰδεολογικὴ ἀποσκευή, ὁ εὐαίσθητος ὅρος «σταυροφορία» ἐμφανίζεται δίσημος στὴν εὐρωπαϊκὴ καὶ ἑλληνικὴ ἱστοριογραφία.

Γιὰ τὸν Εὐρωπαῖο ὁ σταυροφόρος, φορέας τῆς εὐσέβειας, συμμετέχει σὲ ἔργο θεῖο ποὺ ἀποβλέπει στὴν ὑπεράσπιση τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ στὴν ἐξάπλωση τοῦ χριστιανισμοῦ. Γιὰ τὸν Ρωμιὸ ὁ σταυροφόρος, κομιστὴς τοῦ ὅπλου καὶ τῆς ὑποκρισίας, συμμετέχει σὲ πολεμικὴ ἐπιχείρηση ποὺ ἀποβλέπει στὸ κέρδος καὶ στὴ ληστεία. Ἡ ἴδια δισημία ἑπόμενο εἶναι νὰ παρατηρεῖται στὴν ἀντιμετώπιση τῆς τέταρτης σταυροφορίας. Στὴν εὐρωπαϊκὴ ἱστοριογραφία προβάλλονται συνήθως ὁ στόχος τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν Ἁγίων Τόπων καὶ τὸ αἴτημα τοῦ Ἀλεξίου Ἀγγέλου στοὺς σταυροφόρους γιὰ βοήθεια στὴν ἀποκατάσταση τοῦ πατέρα του στὸν θρόνο τοῦ Βυζαντίου, ἐνῶ ἐλαχιστοποιεῖται ἡ πράξη τῆς λεηλασίας τῆς βυζαντινῆς πρωτεύουσας. Σύμφωνα μὲ τὴ νεότερη δυτικὴ ὀπτική, ἡ σταυροφορία ἔδωσε στὰ δύο μέρη τῆς χριστιανοσύνης, τὸ ἀνατολικὸ καὶ τὸ δυτικό, τὴ δυνατότητα τῆς συνεπαφῆς καὶ τῆς ἀλληλογνωριμίας.

Ἡ μεταφορὰ καὶ ἡ διασπορὰ ἔργων βυζαντινῆς τέχνης στὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ποὺ πραγματοποιήθηκε μὲ τὸ πρόσχημα τῆς «ἱερᾶς κλοπῆς», ὑπῆρξε μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία νὰ γνωρίσει ὁ δυτικὸς κόσμος ἀπὸ κοντὰ καὶ νὰ ἐκτιμήσει τὴν ἀξία τῆς βυζαντινῆς καλλιτεχνικῆς παράδοσης.

Ἡ τέταρτη σταυροφορία δὲν προξένησε μόνο βαθιὲς λαβωματιὲς στὴν καρδιὰ τῆς ὀρθόδοξης χριστιανοσύνης. Προκάλεσε ἰδεολογικὲς ζυμώσεις ποὺ κατέληξαν μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου στὴ γένεση τοῦ νεότερου ἑλληνισμοῦ.

Μία τέτοια ἀνάγνωση τῆς τέταρτης σταυροφορίας συντελεῖται κατὰ τὸν 19ο αἰώνα καὶ ἐγγράφεται στὶς ἐθνοκεντρικὲς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς.

Ὁ Σπυρίδων Ζαμπέλιος ἐπιγράφει τὸ κεφάλαιο ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν ἐξιστόρηση τῆς τέταρτης σταυροφορίας «Νεοελληνισμός», ἐνῶ ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος ἐπισημαίνει ὅτι μὲ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους «ὁ μεσαιωνικὸς ἑλληνισμὸς ἐτελείωσε τὸ κύριον αὐτοῦ στάδιον... πρωταγωνιστεῖ ὅμως ἐφεξῆς ὁ ἑλληνισμὸς ὁ νεώτερος».

Μὲ τὴν εἰσβολὴ τῶν Φράγκων καὶ Βενετῶν στὸν ἑλληνικὸ χῶρο δημιουργήθηκαν πράγματι νέες συνθῆκες καὶ νέες ἀνάγκες ποὺ ὑποχρέωσαν τοὺς ἑλληνικοὺς πληθυσμοὺς νὰ ἀνασυνταχθοῦν καὶ νὰ ἀναπτύξουν συνείδηση ἐθνικῆς ὀντότητας. Βεβαίως, ἡ διεργασία ἐθνικῆς συνειδητοποίησης ἀνιχνεύεται ἤδη πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν τέταρτη σταυροφορικὴ ἐπιχείρηση. Ἀλλὰ ὕστερα ἀπὸ τὴ σταυροφορία τοῦ 1204 οἱ Ἕλληνες, ζώντας σὲ περίοδο κοινωνικῶν ἀναστατώσεων καὶ σφοδρῶν ἰδεολογικῶν συγκρούσεων καὶ ἀντιμετωπίζοντας τὴν πίεση νὰ ἀφομοιωθοῦν ἀπὸ τοὺς ξένους, παρουσίασαν ἐθνικὴ συνοχὴ καὶ ἐκδήλωσαν ροπὲς ἀντίστασης.

Μετὰ τὴν κατάλυση τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους, νέα πολιτικὰ μορφώματα μὲ εὐδιάκριτα στοιχεῖα ἐθνικοῦ χαρακτήρα ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή τους στὴν ἱστορικὴ σκηνή. Τὸ κράτος τῆς Νίκαιας, τὸ Δεσποτάτο τῆς Ἠπείρου καὶ τὸ Δεσποτάτο τοῦ Μορέως στηρίχθηκαν σὲ ντόπιες δυνάμεις μὲ ἀδιαμφισβήτητη πλέον πολιτισμικὴ καὶ φυλετικὴ συνέχεια.

Ἡ ἰδέα τῆς οἰκουμενικότητας ἐγκαταλείπεται καὶ τὸ ἐθνικὸ ὄνομα «Ἕλλην» μὲ τὰ παράγωγά του ἀναβιώνει, ξανακερδίζοντας στὴ χρήση τὸ χαμένο ἔδαφος. Ξεχωριστὸ κοινωνικὸ κλίμα παρουσιάζουν οἱ περιοχὲς ποὺ βρέθηκαν μετὰ τὴν τέταρτη σταυροφορία κάτω ἀπὸ φραγκικὴ ἢ βενετικὴ κυριαρχία. Ἐκεῖ ἡ ἱστορικὴ συγκυρία, μὲ τὶς μεγάλες ἀλλαγὲς ποὺ ἔφερε ἡ ξένη κατοχή, εὐνόησε τὴν ἀνάπτυξη μεταξὺ τῶν κοινωνικῶν ὁμάδων συνεκτικῶν δεσμῶν καὶ αὐτοσυνείδησης.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θρησκεία καὶ τὴ γλώσσα ποὺ συνιστοῦσαν βασικὰ στοιχεῖα τῆς ἑνότητας τοῦ λατινοκρατούμενου ἑλληνισμοῦ, συνδετικὸ κρίκο τῶν πληθυσμῶν τῆς ἑλληνολατινικῆς Ρωμανίας ἀποτελοῦσαν τὰ «συνήθεια» τοῦ τόπου.

Ἡ σημασία τῆς τέταρτης σταυροφορίας γιὰ τὶς τύχες τόσο τῆς Εὐρώπης ὅσο καὶ τοῦ ἑλληνισμοῦ εἶναι τεράστια. Ἀντιπροσωπευτικὲς μάζες τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν ἦρθαν σὲ ἄμεση ἐπικοινωνία, ἔστω καὶ συγκρουσιακή, μὲ τὴν Ἀνατολὴ καὶ ἐπωφελήθηκαν τὰ μέγιστα ἀπὸ τὴν ἐπέκτασή τους στὰ ἐδάφη τῆς βυζαντινῆς ἐπικράτειας. Ἕνας νέος κόσμος ἄρχισε νὰ παράγεται στὴ Δύση ποὺ μέσα ἀπὸ ποικίλες ἀνακατατάξεις θὰ πλάσει στοὺς κατοπινοὺς αἰῶνες τὸ πρόσωπο τῆς Εὐρώπης.

Οἱ Ἕλληνες, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ὑποχρεωμένοι νὰ ἐπιβιώσουν σὲ νέα κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ σχήματα, ἀναπτύσσουν, ἂν καὶ χωρὶς ἀκόμη ἰδεολογικὴ διαύγεια, συνείδηση τῆς ἑλληνικῆς ἑνότητας καὶ προβάλλουν στοιχεῖα τῆς ταυτότητάς τους ποὺ τοὺς βοηθοῦν νὰ διαφοροποιοῦνται ἢ καὶ νὰ ἐναντιώνονται στοὺς ξένους κατακτητές. Σπέρματα τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς ἰδέας βρίσκονται στὸ ἐπίκεντρο τῶν ἰδεολογικῶν ἐκείνων συμπεριφορῶν ποὺ θὰ ὁδηγήσουν ἀργότερα στὴν ἀποκρυστάλλωση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης.

Ἡ κυρία Χρύσα Μαλτέζου εἶναι καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, διευθύντρια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἰνστιτούτου Βυζαντινῶν καὶ Μεταβυζαντινῶν Σπουδῶν Βενετίας.

ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004